Πάνε τα γυναικάκια που ήξερες.

Δυναμικό ξεκίνημα και έχει ως εξής: Μάγκα μου, πάνε τα γυναικάκια που ήξερες. Οι εποχές αλλάζουν το ίδιο και οι κοινωνίες. Κάπου εκεί μέσα θα δεις και τις σχέσεις να αλλάζουν και τους ίδιους τους ανθρώπους. Για ποια αλλαγή άραγε να σου μιλάω? Το αδύναμο πλέον φύλλο που συνήθιζες να αποκαλείς γυναίκα δεν υπάρχει πια. Με τον έναν η με τον άλλο τρόπο καταφέραμε και εδραιώσαμε το φύλλο μας δίπλα στον ανώτερο όπως συνηθιζόταν, ιεραρχικά άντρα. Πλέον τα επαγγέλματα δεν χωρίζονται σε κατάλληλα και μη για εμάς, ανώτερα στελέχη εταιριών δεν είναι μόνο άντρες. Αποδεικνύεται πως μια γυναίκα μπορεί να σου βάλει τα γυαλιά και με το πείσμα, την οργάνωση και το πολυάσχολο και συνάμα σπίρτο μυαλό της να καταφέρει πολλά. Είναι γνωστή η λειτουργία του ‘multitasking’ που μας διακρίνει, όρος σύνθετος, ο οποίος δηλώνει ξεκάθαρα την δυναμική φύση του γυναικείου φύλλου και την ικανότητα του να καταφέρνει όσα βάζει στο μυαλό του.

Θα σου βάλει και τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι και την ζωή πατίνι δεν θα της την κάνεις εσύ, αλλά εκείνη. Εκεί που το έπαιζες γόης και ακαταμάχητος κατακτητής θα φοβάσαι μη και τη χάσεις, γιατί χωρίς εκείνη δεν έχει νόημα η ζωή σου. Θα φοβάσαι να κοιμάσαι μόνος τα βράδια και τα πρωινά δεν θα έχεις το μοναδικό εκείνο δημιούργημα του θεού να σου φτιάχνει την ημέρα και να σε προστατεύει με την αγάπη της και το νοιάξιμο της για σένα. Θα την ζητάς στη ζωή σου, όπως ένας περιπλανώμενος αποζητά μια σταγόνα νερό στην ζεστή και ανυπόφορη έρημο, απροστάτευτος.

Χωρίς εμάς δεν μπορείτε να κάνετε και αυτό είναι δεδομένο. Μας έχετε ανάγκη, όπως εμείς εσάς. Ωστόσο η αναγκαιότητα που πηγάζει και από τα δυο φύλλα δεν είναι παράγοντας, ούτε μεταβλητή που θα κάνει την γυναίκα μια μέρα ξαφνικά αδύναμη και υποχείριο του άντρα. Δεν θα τρέξουμε από πίσω σας με παρακάλια, ούτε θα γκρινιάξουμε. Ίσα-ίσα με σύνεση και λογική θα εκφράσουμε αυτά που θέλουμε και θα φύγουμε με το κεφάλι ψηλά. Κάτι για αξιοπρέπεια ακούστηκε και θα το δεις να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου. Ούτε θα ΄σπάσουμε’ τηλέφωνα, ούτε θα βάλουμε τα κλάματα. Εντάξει εδώ μπορεί και να το κάνουμε αλλά μόνο μπροστά στις φίλες μας και προς Θεού με ότι έχει να κάνει σχέση με κουδούνια τα ξημερώματα δεν το κάναμε εμείς. Δεν θα τρέξουμε πίσω από κανέναν που απλά θέλει να κάνει την πλάκα του, να περάσει την ώρα του. Πίσω από κανέναν, ο οποίος δεν γνωρίζει τι σημαίνει σεβασμός, αξιοπρέπεια και πως να φερθεί σε μια γυναίκα. Δεν πρόκειται για στάση εγωιστική, ούτε επίδειξη ικανοτήτων, πρόκειται για συνειδητοποίηση ότι εμείς είμαστε στο ίδιο επίπεδο με εσάς. Και μια συμβουλή: ποτέ μην μας υποτιμήσεις, γιατί δεν το έχουμε πολύ να μην μας ξαναδείς.

Δεσποινα Μπαρακου

Οι άνθρωποι σου, οι δικοί σου άνθρωποι

Απεχθεια και αηδία.. Δύο πολύ ισχυρά συναισθήματα.. Είναι στιγμές που φτάνω στο αμήν και αυτά κυριαρχούν μέσα μου.Ανουσιες φιλίες, σχέσεις δίχως νόημα,βαρετες και αδιαφορες γνωριμίες. Άτομα που πιστευες πως θα ήταν για πάντα στο πλευρό σου σε αδειάζουν στα δύσκολα..Αμετοχοι θεατές στην πιο δύσκολη παράσταση της ζωής σου.. Οχι, δεν είναι δικά σου πρόσωπα αυτά.. Σε αυτές τις δυσβασταχτες στιγμές καταλαβαίνεις ποιοι πραγματικά αξίζουν.. Και ξαφνικά γκρεμιζεται ο γυάλινος κόσμος γύρω σου και συνειδητοποιεις πως μονάχα άνθρωποι μετρημενοι στα δάχτυλα ενός χεριού,ή και ακόμα λιγότεροι, είναι αυτοί που πραγματικά σε αγαπούν και σε νοιαζονται.. Μην σε ξεγελουν οι ορκοι και τα μεγάλα λογια, στα δύσκολα σχεδόν κανείς δεν μένει..

Δεσποινα Βάγια

Όλα ή τίποτα. Κι αν όχι όλα, τότε τίποτα

Ποιο ήταν το όνειρο σου όταν ήσουν μικρός; Τί ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Πώς φανταζόσουν τον εαυτό σου κ πόσο απέχεις από αυτόν; Βασικά, τί ζητάς και τί ψάχνεις; Βλέπεις, ο κόσμος με τον οποίο συναναστρέφεσαι, παίζει μεγάλο ρόλο στην εξέλιξή σου.
 Μη βάζεις φραγμούς και μην αρκείσαι με το μέτρο. Γιατί να αρκεστείς με κάτι μέτριο, όταν μπορείς να τα έχεις όλα; Βαριέσαι να προσπαθήσεις; Γιατί βαριέσαι; Και μετά ναι ξέρω.. Μια ζωή στη μιρλα, τη μιζέρια και το παράπονο. Καμία περηφάνια κι αξιοπρέπεια. Κανένας σεβασμός κι εγωισμός σε όσα πρέπει και για όσα σου αξίζουν. Τί ζητάς; Γιατί ζητάς;..
 Όλοι έχουμε όνειρα. Όλοι για κάτι θέλουμε να παλέψουμε. Όλοι για κάτι έχουμε να παλέψουμε σε αυτή τη ζωή. Τα δίνουμε όλα. Τα νιώθουμε όλα. Τα ζητάμε όλα. Τα έχουμε όμως; Τα αξίζουμε! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα αξίζεις όλα εσύ που διαβάζεις αυτό το άρθρο. Μη το ξεχάσεις ποτέ. Αν το ξεχάσεις, πάει..Ξεχάστηκες.. Και δεν το θες αυτό.
 Δεν το θες αυτό, γιατί πονάει. Δε θες να ξεχαστείς. Ή όλα ή τίποτα κι αν όχι όλα τότε τίποτα φίλε μου. Γιατί "όλα" είναι όσα θες και "τίποτα" είναι με ότι συμβιβαστείς. Γιατί να συμβιβαστείς; Και γιατί να συμβιβαστεί κάποιος με σένα; Ποιος να συμβιβαστεί με σένα; Αν δε θέλει ΔΡΟΜΟ! Αν δυσκολεύεται, δεν μπορεί, κι αν δε μπορεί δε θέλει. Τέλος! Να φύγει. Να πάει στα εύκολα και χιλιοπαρμενα. Εκεί που τον παίρνει και θα είναι με τους πολλούς.
 Γιατί να είναι με σένα κάποιος που όσο παλεύει να είναι με την πλειοψηφία, παλεύει να είναι και μαζί σου; Γιατί να βάζεις τον εαυτό σου στους πολλούς; Δεν είσαι με τους πολλούς. Δεν υπάρχουν οι πολλοί σε τέτοια θέματα. Ο καθένας μόνος του, ο καθένας είναι άλλος, ο καθένας διαφορετικός. Μοναδικός είσαι κι όταν το ξεχάσεις τελείωσες. Μη διεκδικείς κάτι λιγότερο από αυτό που είσαι, από αυτό που θες, από αυτό που σου αξίζει.
 Δώσε στον κόσμο να καταλάβει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει εύκολα πέρα μαζί σου, κι αν θέλει το εύκολο, δεν είναι για σένα. Να πάει εκεί που μπορεί κι εκεί που τον πληγώνουν. Εκεί που δίνει τίποτα και η επιφάνεια ποικίλει. Δεν μπορεί μαζί σου, δεν αντέχει μαζί σου. Και μην πειστεις ότι κανείς εσύ κάτι λάθος. Εκείνος το κάνει το λάθος το μεγάλο που σε έβαλε στη μάζα και νομίζει ότι θα σε βάλει με το ζόρι σε αυτή.
 Εσύ που τα θες όπως τα θες, μη σταματήσεις να είσαι σκυλί μαύρο και άπιαστο. Μη σταματήσεις να δαγκώνεις και να κυνηγάς. Μη σταματήσεις να τους τα κάνεις όλα δύσκολα και δυσεύρετα. Σου αξίζει το καλύτερο και το καλύτερο να έχεις. Αν δε σου το δίνουν φύγε κι αν δε θες να φύγεις γίνε λύκος. Από γάτες μπουχτίσαμε και χαλάσαμε. Δε μπορούν όλοι. Μη συμβιβάζεσαι, η ζωή είναι για να παλεύεις. Μην κουράζεσαι, δεν τελειώνει ποτέ κι αυτό είναι το ωραίο.
 Η ζωή δεν είναι πόρνη. Αν ήταν πόρνη θα ήταν εύκολη. Είναι σκύλα. Μαύρη. Κι έχει παιδεμα. Μεγάλο. Αν δε μπορείς είσαι λίγος. Κοίτα να μπορέσεις, αλλιώς είσαι άξιος της μοίρας σου. Ή όλα ή τίποτα κι αν όχι όλα τότε τίποτα.

Βάσω Πατρώνη

Τι είναι τελικά η ευαισθησία;

Περπατάς στον δρόμο, βλέπεις προσπερνάς, πάς στη δουλειά σού, μιλάς, συνεργάζεσαι, πας στο σπίτι σου, ξεκουράζεσαι, περνάς καλά και πάλι τα ίδια. Μερικές πράξεις στην καθημερινή σου ζωή, πολλοί οι άνθρωποι μέσα σε αυτές. Αραγε μπορείς να καταλάβεις τι ο καθένας τους είναι;

Εχεις μπεί στον κόπο να αναλογιστείς για λίγο, όχι όσα σε απασχολούν αλλά ποιοί είναι εκείνοι η πολλοί, που σε περιτριγυρίζουν; Ίσως ναι, ίσως όχι. Ισως το έκανες και δεν βγήκε πουθενά, ίσως δεν είσαι αυτό που είναι εκείνοι. Ίσως είσαι κάτι πολύ διαφορετικό από εκείνους. Ίσως να μην είναι για σένα. Ίσως να μην είσαι για εκείνους.

Είμαστε για άλλους, είσαστε για άλλους και ζήσαμε εμείς καλά και εσείς καλύτερα. Όχι δεν ήρθε ακόμη το τέλος. Σου μιλάω αινιγματικά τόση ώρα ίσως γιατί πάλι φοβάμαι να σου πω ότι ανήκω στους πρώτους εκείνους που δεν ζητούν πολλά αλλά λίγα και καλά και αν τους τα δώσεις θα σε πνίξουν με αγκαλιές, φιλιά, άπειρη εκτίμηση και μία θέση στη ζεστή καρδιά τους. Είμαστε ευαίσθητοι, λέξη χιλιοειπωμένη, καθόλου αναλυμένη και αρκετά υποτιμημένη. Ευαισθησία τι είναι για εμάς;

Δεν τη χρησιμοποιούμε ως πρόσχημα για να μας κάνουν τα χατίρια ούτε ως απειλή γιατί "θα έχουμε μετά να λέμε". Ευαισθησία από εμένα που την εκπροσωπώ είναι όταν δίνεις χωρίς να ξέρεις ότι θα πάρεις αλλά προσδοκάς ότι εκείνος που θα λάβει το "θησαυρό" σου θα δεί τι θησαυρός είσαι και θα το εκτιμήσει. Δεν θέλουμε να τρέχετε από πίσω μας ούτε είμαστε ψώνια και ονειροπαρμένοι. Ονειρευόμαστε και προσπαθούμε να κάνουμε πράξη ένα κόσμο που θα είναι λιγότερο επιφανειακός και θα νοιάζεται για τα αισθήματα του άλλου.

Πολλές φορές το παρακάνουμε γιατί θέλουμε "κανάκεμα" και μερικά λόγια υποστήριξης και ένα "εγώ είμαι εδώ για σένα"

Είμαστε επίσης για γερά νεύρα. Κάποιες φορές μπορεί να πληγωθούμε βαθιά και να πούμε πράγματα που δεν θα τα ξεστομιζαμε ποτέ. Αυτό μπορεί να πληγώσει αυτούς που αγαπάμε αλλά ίσως να έχουμε αντέξει πολλά μέχρι τότε. Δεν μας δικαιολογεί αυτό εν μέρει. Αν έχεις συνηθίσει να ζεις στην επιφάνεια, να πράττεις, να λες και να ζεις χωρίς να σε νοιάζει τι θα σκεφτεί ο άλλος, τότε η γνωριμία σου με ένα ευαίσθητο άτομο θα σε κάνει να νιώθεις ότι πνίγεσαι και πως πολύ γρήγορα πρέπει να τρέξεις μακριά.

Είναι και εκείνοι οι άνθρωποι που μας αποδέχονται όπως είμαστε, με  τα κολλήματα, με τις γκρίνιες μας, με τα "έτσι μας με τά αλλιώς μάς" βρε παιδί μου. Ποτέ τους δεν παραπονέθηκαν. Εκείνοι ξέρουν καλά ποιοί είμαστε και το εκτιμούν.

Δεν βάζω τον εαυτό μου ψηλά, ούτε είμαι η αλάνθαστη σωστή αλλά ξέρω πως όταν βρείς ένα τέτοιο πρόσωπο στη ζωή σου να ξέρεις ότι έχεις πολλά να ζήσεις και να μάθεις που ως τότε σου φαινόταν ανιαρά και ασήμαντα.

Δώσε μας μία ευκαιρία να σου δείξουμε ότι δεν είμαστε περίεργοι και απαιτητικοί. Είμαστε κάτι παραπάνω από αυτό που πιστεύεις και μη μας ζητήσεις ποτέ να αλλάξουμε, είναι κάτι παραπάνω από τις δυνάμεις της ψυχής μας.

Δεσποινα Μπαρακου

Όταν πέφτεις να σηκώνεσαι

 Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος από εμάς που σαν παιδί δεν άκουσε από τη μαμά του τη γνωστή σε όλους μας φράση "Δεν πειράζει..Σήκω. Θα μεγαλώσεις!". Κάθε φορά μετά από ένα χτύπημα ή ένα πέσιμο ακούγαμε αυτό το ενοχλητικό για εμάς τότε ποιηματάκι. Τυχαία όμως τα λόγια; Δεν νομίζω...
 Αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα θα δούμε πόσο δίκιο είχαν οι μαμάδες μας και πόσο τελικά κυριολεκτική ήταν η σημασία αυτής της 'μεγάλης' φράσης. Στη ζωή μας πολλές φορές λυγίσαμε και ακόμα πιο πολλές θα λυγισουμε στη συνέχεια. Οικογένεια; Φίλοι; Γκομενικά; Δουλειά; Αγάπη; Προδοσία; Άπειροι οι λόγοι που πέσαμε. Αμέτρητα τα δάκρυα που χύσαμε. Πολλοί αυτοί που δε θα διστάσουν να μας ρίξουν.
 Εε και; Άπειροι οι λόγοι που πέσαμε. Οι λόγοι να μείνουμε κάτω όμως πόσοι είναι; Υπάρχουν άραγε; Έχουμε λόγους να μείνουμε κάτω ή μήπως όχι; Μήπως ψάχνουμε αφορμές να τα παρατήσουμε; Και αν είναι αυτό, γιατί να το κάνουμε; Για ποιον; Μας αξίζει να μένουμε τόσο κάτω; Άλλο να πέσεις, άλλο να μένεις. Επιλογές είναι αυτές. Ποια θα πάρεις;
 Και τα λόγια της μαμάς σου; Τα ξέχασες; Ξέχασες κάτι βασικό.. Όταν πέφτεις και χτυπάς, μεγαλώνεις.. Ναι, μεγαλώνεις! Έχεις ζήσει και αυτό. Και αυτό ακόμα το τελευταίο που σε έριξε στα πατώματα κι έκανε την ψυχή σου θρύψαλα και τα μάτια σου να καίνε από την αλμύρα, γιατί σκόρπισε σε αμμουδιές, έγινε ένα με τους κόκκους της άμμου, διαλύθηκε σε τόσο μικρά κομμάτια, αλλά γνώρισε ξένα και μοναδικά ηλιοβασιλέματα. Και τώρα περιμένει την ανατολή. 

  Είσαι εδώ. Ακόμα και με αυτό εσύ είσαι εδώ. Για κάποιο λόγο είσαι εδώ. Είσαι μεγαλύτερος. Δυνάμωσες. Σκλήρυνες κι ωρίμασες. Γνώρισες κάτι καινούριο. Άλλαξες.. Δεν το νιώθεις; Είσαι διαφορετικός. Αλλά είσαι ο ίδιος.. Εσύ και η μεριά του εαυτού σου που βγήκε τώρα στην επιφάνεια. Και είναι τόσο όμορφη αυτή η μεριά.
 Μη τις φοβάσαι τις ουλές.. Να τις καμαρώνεις. Και τα σημάδια της ψυχής είναι αυτά που σε κάνουν αυτόν που είσαι. Να είσαι περήφανος για αυτό που είσαι.. Άλλωστε, είσαι ήρωας. Άντεξες όλα αυτά κι ακόμα χαμογελάς. Στέκεσαι στα πόδια σου.
 Τα σημάδια της ψυχής σου, αυτές οι ουλές είναι όσα έμαθες. Πάντα μαθαίνεις κάτι.. Και δεν μαθαίνεις όταν είσαι στην κορυφή. Μαθαίνεις όταν και για όσο παλεύεις να φτάσεις σε αυτήν. Όπως όταν ήσουν μικρό παιδί, τότε που όσες φορές κι αν έπεσες από εκείνο το δέντρο που ήθελες να σκαρφαλώσεις, εσύ πεισμωνες κι άλλο κι έβρισκες ένα νέο τρόπο κάθε φορά που σε ανέβαζε στο επόμενο κλαδί, μέχρι που επιτέλους έφτασες στην κορυφή. Κι έφτασες γεμάτος αίματα και ουλές φίλε μου...
  Πόσο δίκιο είχε η μαμά τελικά.. Πόσο μεγάλα τα λόγια της και πόσο μικροί εμείς. Τώρα πια μεγαλώσαμε, το ζούμε και το καταλαβαίνουμε. Πέσαμε.. Θα σηκωθούμε. Έπεσες, να σηκωθείς. Αυτό ήθελε να σου πει η μαμά..
Είσαι ο ίδιος. Αλλά είσαι διαφορετικός.. 

Βασω Πατρωνη

Σ όλους αυτούς που αναρωτιούνται αν θα προχωρήσουν ποτέ ~ Θα το κανετε!

 

Ο καθένας αναρωτιέται αν θα προχωρήσει ποτέ.Ναι θα προχωρήσεις.

Θα σου πάρει λίγο χρόνο. Με τον όρο «λίγο χρόνο» εννοώ  πολύ καιρό.

Δεν θα είναι εύκολο. Στην πραγματικότητα, θα είναι πιθανώς το πιο δύσκολο πράγμα που θα πρέπει να περάσετε ποτέ.

Η μετάβαση είναι ακατάστατη. Είναι είτε να είσαι πολύ χαρούμενος είτε πολύ λυπημένος στις 3 το πρωί. Γέλια μέχρι να πονάει το στομάχι σας ή μέχρι να μην υπάρχουν περισσότερα δάκρυα για να φωνάξετε και να νιώθεις ότι είσαι νεκρός από μέσα.

Προχωρώντας είναι το κούνημα των χεριών σας και το σπάσιμο της φωνής σας όταν συνειδητοποιήσετε ότι δεν θα υπάρξει ποτέ το «εμείς» αλλά θα είναι «εγώ» ξανά.

Στην πορεία αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος και γιατί απλά δεν ήταν αρκετά καλό γι 'αυτούς.

Αυτή η αλλαγή σημαίνει επίσης να τρώτε λιγότερο και να πίνετε περισσότερο αλκοόλ από ό, τι θα έπρεπε.

Σημαίνει επίσης να σταματήσετε ό,τι κάνετε και να σκεφτείτε αυτόν.Στην πραγματικότητα, θα σκεφτείς πολλά. Θα δείτε το αγαπημένο του εστιατόριο και θα τον σκεφτείτε. Θα ακούσετε το αγαπημένο τουτραγούδι και θα τον σκεφτείτε. Θα κοιτάξετε τον καφέ σας και η σκιά του καφέ θα μοιάζει με το χρώμα των ματιών του. Σε ένα σημείο θα είναι όλα όσα σκέφτεστε μόνο για εκείνον. Ξεκινά τη στιγμή που ξυπνάς και δεν τελειώνει ποτέ γιατί ακόμα και στα όνειρά σου θα σε στοιχειώνει.

Αλλά μια μέρα θα ξυπνήσετε και θα νιώσετε εντάξει. Την επόμενη μέρα θα αισθανθείτε κάτι περισσότερο από εντάξει, θα είστε εντάξει. Θα τον σκέφτεστε ακόμα, ναι. Αλλά πρόκειται για διαφορετικό τρόπο σκέψης. Θα είναι "όπου κι αν βρίσκονται, ελπίζω να είναι καλά,να περνάνε ωραία και να είναι χαρούμενοι" είδος σκέψης. Θα έχετε προχωρήσει. Θα έχετε επιβιώσει από αυτή την κόλαση. Θα τα ξεχάσετε σιγά σιγά αλλά σιγά-σιγά κάθε μέρα και ξεχνώντας μέχρι να φτάσετε σε σημείο να μην θυμάστε πιά. Αλλά πρέπει να αφήσετε τον εαυτό σας να βλαφτεί προτού μπορέσετε να θεραπευθείτε εσείς ,θυμηθείτε το αυτό!

Σε όλους αυτούς που αναρωτιούνται αν θα προχωρήσουν ποτέ στην ζωή τους, θα το κάνετε.  -Kristyy420