Όλοι μας έχουμε όνειρα..
Πράγματα που θα θέλαμε να ζήσουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας και περιμένουμε μανιωδώς να έρθουν..
Πράγματα που βλέπουμε σε ταινίες και θα θέλαμε να ήμασταν στη θέση των πρωταγωνιστών να τα γευόμαστε.
Όλα εκείνα που μας στοιχειώνουν το βράδυ στον ύπνο μας και το πρωί δεν μας αφήνουν να ξυπνήσουμε..
Αυτά που τελικά αφήνουμε να ζούνε εκεί γιατί δεν ήμαστε αρκετά γενναίοι να τα κυνηγήσουμε. Γιατί θεωρούμε ότι μπορούμε να αρκεστούμε σε απλά όνειρα.
Ότι δεν μας αξίζει αυτό που πραγματικά θέλουμε και καταλήγουμε γεμάτοι απωθημένα και απογοήτευση επειδή όταν είχαμε την ευκαιρία δειλιασαμε μπροστά της και την αφήσαμε να μας προσπεράσει.
Να μας προσπεράσει και να πάει στον επόμενο.
Σε αυτόν που μπόρεσε και δεν φοβήθηκε να κάνει ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία του.
Κι εμείς;.. Εμείς ήμαστε πλέον καταδικασμένοι σε μια πραγματικότητα που είτε είναι όνειρο άλλου είτε απλά μας έτυχε σαν φύλλο από μια στημένη τράπουλα.
Καταδικασμένοι σε μία πραγματικότητα που δεν μας αξίζει και μας κάνει λίγο πιο μίζερους κάθε μέρα να μετανιώνουμε που ακούσαμε τον κόσμο και όχι την καρδιά μας ούτε καν το μυαλό μας...
Καταδικασμένοι σε μια ευτυχία που θα συμβαίνει μόνο όταν όλα τα φώτα κλείνουν και ο κόσμος μπαίνει σε πιο αργούς και ήσυχους ρυθμούς..
Και κάθε πρωί που ξυπνάμε να θυμόμαστε πόσο δυστυχισμένοι ήμαστε..
Γιατί πιστέψαμε ότι ήταν αργά και δεν προλαβαιναμε..
Ποτέ δεν είναι αργά.. Για μία νεα αρχή, για τη δική μας αρχή, για τη μοναδική μας ευτυχια..
Είναι ωραία τα όνειρα...
Μα ακόμα πιο ωραία είναι να τα ζεις..
Όχι μόνο να τα βλέπεις.
Βάσω Πατρωνη
