Οι γυναίκες είναι δύο φορές θύματα της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων: όχι μόνο στερούνται τη δυνατότητα της εργασίας, αλλά υφίστανται και την ψυχολογική καταπιεση.
Καθημερινά διαβάζουμε στον Τύπο για τα πιο αποκρουστικά εγκλήματα: βιασμούς γυναικών, κακοποίηση παιδιών στο σχολείο από συμμαθητές τους, δολοφονίες «έκφυλων» ομοφυλοφίλων και «άπιστων» συζύγων, τυφλές και αναίτιες πράξεις καταστολής από τα όργανα της τάξης, τρομοκρατικές ενέργειες με εκατοντάδες αθώα θύματα.
Το να αποδίδουμε τέτοιες εγκληματικές πράξεις στην παρακμή των παραδοσιακών ηθικών αξιών ή στην απαξίωση του θεσμού της οικογένειας αποτελεί μια πολύ εύκολη, αλλά, δυστυχώς, ελάχιστα διαφωτιστική αντίδραση, η οποία το μόνο που πετυχαίνει είναι ίσως να μας καθησυχάζει ψυχολογικά: η βίαιη συμπεριφορά αφορά πάντα τους άλλους και ποτέ εμάς τους ίδιους.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν ισχύει. Και η διερεύνηση νέων και συχνά επαναλαμβανόμενων φαινομένων, όπως είναι οι γυναικοκτονίες (κάποιοι μάλιστα κάνουν λόγο για επιδημία), μας αποκαλύπτει ότι τα πιο ακραία φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας δεν αποτελούν τυχαίες εκδηλώσεις ατομικής παθολογίας αλλά, αντίθετα, τροφοδοτούνται από τις πολιτισμικές ιδεοληψίες και ενισχύονται από τις κοινωνικές παθογένειες.
Δέσποινα Βαγια
