Ο Αριστοτέλης δικός μας άνθρωπος και αυτός είχε πει κάποτε,ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό όν. Δεν χρειάζεται φαρφαρες και πολλές εξηγήσεις αυτή η φράση,νομίζω όλοι αντιλαμβανόμαστε το νόημα της .
Που ζεί ο άνθρωπος;μέσα σε μια κοινωνία. Και τι σε οδηγεί η κοινωνία να είσαι;μα φυσικά κοινωνικός. Να έχεις φίλους,γνωστούς ,συγγενείς, την οικογένεια σου.
Δεν τους έχεις όμως επειδή στο επιτάσσει ,είναι οι συγκυριες τετοιες που εχεις ανάγκη απ’ ανθρωπους δίπλα σου. Στους φέρνει η ζωή στο δρόμο σού. Αυτοί θα έχουν ειτε την ιδιότητα του γονιού είτε του φίλου είτε του απλού γνωστού.
Όμως πρόσεξε μην χαθείς μέσα σε όλες αυτές τις σχέσεις. Οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη έχουμε την τάση να προσκολλούμαστε,να τραβάμε το ζόρι μας που λέμε για να χωρέσουμε στη ζωή κάποιου.
Έχουμε επίσης την τάση να αλλάζουμε. Δεν είναι επικρητέα η αλλαγή,άλλωστε ζούμε σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει ,κατοικούμε στον πλανήτη Γη που συνεχώς περιστρέφεται,εσύ πως να μεινεις στάσιμος;
Η αλλαγή που εγώ θίγω είναι αυτή που λες ότι θα κάνεις για να μοιάσεις στον άλλον , στον διπλανό σου ,για να γίνεις αποδεκτός,για να μπεις σ’ένα σύνολο που ο κόσμος δείχνει να το αποδέχεται και να το επικρωτεί κιόλας.
Τι ειρωνεία να λέμε πως αναζητούμε το αληθινό σε συμπεριφορές και σχέσεις ανθρώπων ενώ εμείς οι ίδιοι επιβραβεύουμε το ψεύτικο και το στημένο ,το δήθεν ωραίο και πρωτοποριακό αυτό που πουλάει.
Και εφόσον μπεις στην διαδικασία της αλλαγής τότε δελεαζεσαι από την μεγαλη και ευρεία αποδοχή. Σου αρέσει που αρέσουν σε άλλους αυτά που αρέσουν σε σένα ή έτσι δείχνουν μάλλον για να σε επηρεάσουν και να αρέσουν και σε σένα αυτά που οι ίδιοι δείχνουν να τους αρέσουν.
Γιατί αν τους άρεσαν πραγματικά δεν θα είχαν στο νου τους να βγάλουν αυτό το εργαλείο που έχεις γίνει προέκταση του χεριού μας για να τραβήξουν βίντεο και φωτογραφίες για να δείξουν που είναι με ποιον και τι κάνουν.
Την καθε σου στιγμή αρκεί να την ζεις μόνο εσύ,μαζί με τους δικούς σου ανθρώπους που σε συντροφεύουν εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή και την κάνουν μοναδική. Και φυσικά θα βγάλεις αμέτρητες φωτογραφίες με τα φιλαράκια να σε κάνουν ολίγον τι ρεζίλι,το ίδιο και εσύ βέβαια.
Έπειτα αυτές οι φωτογραφίες θα μπούνε σε ενα άλμπουμ για να χεις να θυμάμαι όταν τα χρόνια περάσουν και η εμπειρία μαζι με την γνώση θα μιλανε πιο μπροστά από εσένα.
Θα υπάρξουν βέβαια και οι στιγμές που αυτή τη στιγμή θα την ζήσεις μονο σου ή καλύτερα εσύ και ο εαυτός σου.
Χρειάζεται που και που να τον βγάζεις από το χρονοντουλαπο των αναμνήσεων,να τον κανακεύεις,να του μιλάς όμορφα να τον επιβραβεύεις για αποφάσεις που φάνταζαν αδύνατον να τις πάρεις.
Να του βάζεις όμορφα ρούχα ,να τον περιποιείσαι . Έφθασες εδώ που έφθασες γιατί είχες αυτόν τον εαυτό. Και αν του έχεις συμπεριφερθεί όπως του αξίζει,τότε έχεις φθάσει πολύ ψηλά. Είναι ανάγκη λοιπόν και πρέπει να μετατραπεί σε ακατανίκητη επιθυμία να τα λες συχνά πυκνά με τον εαυτό σου.
Καλά και τα φιλαράκια,τα ντόμπρα , τα αληθινά αλλά σαν το μέσα σου δεν έχει . Αυτός ξέρει πως θα σε οδηγήσει στη σωστή απόφαση. Άσε τους άλλους να σε αποκαλούν ντροπαλό, ζηλιάρη, φοβικό και παράτολμο. Έτσι σε συμβούλεψε κάποιος να είσαι και ένιωσες πως μπορείς να το κάνεις.
Γιατί εκείνη τη βόλτα την εκτίμησε ο εαυτός σου και είπε να στο ανταμείψει. Του έδωσες καθαρό οξυγόνο ,τον χρόνο να σκεφτεί μόνος του ,χωρίς τον καταιγισμό συμβούλων και απόψεων ξένων.
Σου λέω λοιπόν ότι όταν δεν θα ξέρεις τι να κάνεις , ρωτά κάποιον που είχες ξεχάσει°τον εαυτό σου. Και όταν το κάνεις ,ζήστο με τους σωστούς ανθρώπους και με τον σωστό τρόπο.
Δέσποινα Μπαράκου
Δέσποινα Μπαράκου
