Όταν πέφτεις να σηκώνεσαι

 Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος από εμάς που σαν παιδί δεν άκουσε από τη μαμά του τη γνωστή σε όλους μας φράση "Δεν πειράζει..Σήκω. Θα μεγαλώσεις!". Κάθε φορά μετά από ένα χτύπημα ή ένα πέσιμο ακούγαμε αυτό το ενοχλητικό για εμάς τότε ποιηματάκι. Τυχαία όμως τα λόγια; Δεν νομίζω...
 Αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα θα δούμε πόσο δίκιο είχαν οι μαμάδες μας και πόσο τελικά κυριολεκτική ήταν η σημασία αυτής της 'μεγάλης' φράσης. Στη ζωή μας πολλές φορές λυγίσαμε και ακόμα πιο πολλές θα λυγισουμε στη συνέχεια. Οικογένεια; Φίλοι; Γκομενικά; Δουλειά; Αγάπη; Προδοσία; Άπειροι οι λόγοι που πέσαμε. Αμέτρητα τα δάκρυα που χύσαμε. Πολλοί αυτοί που δε θα διστάσουν να μας ρίξουν.
 Εε και; Άπειροι οι λόγοι που πέσαμε. Οι λόγοι να μείνουμε κάτω όμως πόσοι είναι; Υπάρχουν άραγε; Έχουμε λόγους να μείνουμε κάτω ή μήπως όχι; Μήπως ψάχνουμε αφορμές να τα παρατήσουμε; Και αν είναι αυτό, γιατί να το κάνουμε; Για ποιον; Μας αξίζει να μένουμε τόσο κάτω; Άλλο να πέσεις, άλλο να μένεις. Επιλογές είναι αυτές. Ποια θα πάρεις;
 Και τα λόγια της μαμάς σου; Τα ξέχασες; Ξέχασες κάτι βασικό.. Όταν πέφτεις και χτυπάς, μεγαλώνεις.. Ναι, μεγαλώνεις! Έχεις ζήσει και αυτό. Και αυτό ακόμα το τελευταίο που σε έριξε στα πατώματα κι έκανε την ψυχή σου θρύψαλα και τα μάτια σου να καίνε από την αλμύρα, γιατί σκόρπισε σε αμμουδιές, έγινε ένα με τους κόκκους της άμμου, διαλύθηκε σε τόσο μικρά κομμάτια, αλλά γνώρισε ξένα και μοναδικά ηλιοβασιλέματα. Και τώρα περιμένει την ανατολή. 

  Είσαι εδώ. Ακόμα και με αυτό εσύ είσαι εδώ. Για κάποιο λόγο είσαι εδώ. Είσαι μεγαλύτερος. Δυνάμωσες. Σκλήρυνες κι ωρίμασες. Γνώρισες κάτι καινούριο. Άλλαξες.. Δεν το νιώθεις; Είσαι διαφορετικός. Αλλά είσαι ο ίδιος.. Εσύ και η μεριά του εαυτού σου που βγήκε τώρα στην επιφάνεια. Και είναι τόσο όμορφη αυτή η μεριά.
 Μη τις φοβάσαι τις ουλές.. Να τις καμαρώνεις. Και τα σημάδια της ψυχής είναι αυτά που σε κάνουν αυτόν που είσαι. Να είσαι περήφανος για αυτό που είσαι.. Άλλωστε, είσαι ήρωας. Άντεξες όλα αυτά κι ακόμα χαμογελάς. Στέκεσαι στα πόδια σου.
 Τα σημάδια της ψυχής σου, αυτές οι ουλές είναι όσα έμαθες. Πάντα μαθαίνεις κάτι.. Και δεν μαθαίνεις όταν είσαι στην κορυφή. Μαθαίνεις όταν και για όσο παλεύεις να φτάσεις σε αυτήν. Όπως όταν ήσουν μικρό παιδί, τότε που όσες φορές κι αν έπεσες από εκείνο το δέντρο που ήθελες να σκαρφαλώσεις, εσύ πεισμωνες κι άλλο κι έβρισκες ένα νέο τρόπο κάθε φορά που σε ανέβαζε στο επόμενο κλαδί, μέχρι που επιτέλους έφτασες στην κορυφή. Κι έφτασες γεμάτος αίματα και ουλές φίλε μου...
  Πόσο δίκιο είχε η μαμά τελικά.. Πόσο μεγάλα τα λόγια της και πόσο μικροί εμείς. Τώρα πια μεγαλώσαμε, το ζούμε και το καταλαβαίνουμε. Πέσαμε.. Θα σηκωθούμε. Έπεσες, να σηκωθείς. Αυτό ήθελε να σου πει η μαμά..
Είσαι ο ίδιος. Αλλά είσαι διαφορετικός.. 

Βασω Πατρωνη